Prolog: Oto ja i mój czas

Biegnę przed siebie ulicami Dortmundu. 
Biegnę, mijając tysiące marek samochodów. 
Biegnę, biegnę sama.
Od piętnastu lat jestem sama. 
Bez matki, która jako jedyna kochała mnie miłością bezgraniczną.
Bez matki, która oddała za mnie życie.
Bez brata, który piętnaście lat temu bez słowa pożegnania wyszedł z domu i nigdy więcej nie wrócił.
Bez domu, do którego tak zawsze chętnie wracało się ze szkoły.
Bez przyjaciół, którzy odeszli. 
Może byli zbyt mali, by stawić czoło takim problemom?
Może paraliżował ich strach, gdy przebywali w moim domu? Tego się nie dowiem nigdy.
Zostałam sama w czterech pustych ścianach.
Z ojcem alkoholikiem, który owszem kochał mnie. Miłością zaborczą, miłości dotyku, miłością kontaktu cielesnego.
Zostałam sama, a jednak miałam coś co pozwoliło mi przeżyć te piętnaście lat z uśmiechem na ustach.
Z tańcem. Ach z tańcem. Taniec daje Ci totalną swobodę bycia sobą. Nie pyta o nic, a dzięki Niemu odzwierciedlasz swoje ciało, swoją duszę, swoje uczucia.
Dziś dzięki tańcowi zawędrowałam do Dortmundu. Dziś zaczynam swoją trzyletnią naukę   w jednej z najlepszych w Europie szkół tańca. Właśnie tu w Dortmundzie. Zostawiłam Polskę gdzieś daleko w tyle.
Jeszcze tylko czasem błądzę.
Błądzę myślami po krainie wspomnień.
Jeszcze tylko czasem potykam się  o fakty i o echa minionych lat.
Biegnę z uśmiechem na twarzy. 
Biegnę, z tą naiwną nadzieję, że los się odwróci i przyniesie mi coś dobrego.
Dzisiaj zaczynam nowy rozdział w swoim życiu. Od dzisiaj jestem sobą. Jestem Izabelą  Kaczmarek. 



Tylko prolog jest w pierwszej osobie.  Główną bohaterką jest Izabela. Nie ma znaczenia, że ja mam właśnie tak na imię. Podoba mi się to imię. Mam nadzieję, że historia przypadnie Wam do gustu.